Zejtinlik - Srpsko vojničko groblje u Solunu
Stotine godina slične istorije, kulture i društvenih prilika učinile su bliskim srpski narod i solunske Grke, a jedan od najvećih spomenika ovog prijateljstva obeležava jedan od najstrašnijih događaja moderne srpske istorije - Zejtinlik. Ovo veliko groblje srpskih vojnika stradalih prilikom proboja Solunskog fronta jedan je od nekoliko najznačajnijih srpskih memorijala u svetu.
Kako je Zejtinlik dobio ime
Zejtinlik je nekada bio samo još jedna pijaca ulja (zejtina), na kojoj se nalazila najveća srpska poljska bolnica tokom borbi u Prvom svetskom ratu. Kasnije, 20-ih godina ovo mesto određeno je kao veliki memorijal svim vojnicima poginulim tokom proboja Solunskog fronta, pa se ovde pored srpskih, nalaze i grobovi francuskih, italijanskih, engleskih i ruskih vojnika.
Idejno rešenje za ovaj kompleks delo je srpskog arhitekte Aleksandra Vasića, čiju je ideju razradio Nikolaj Krasnov. Interesantno da sav materijal od koga je groblje izrađeno potiče iz Srbije, gde je prethodno i obrađeno, a da su čempresi koji danas krase aleje doneti kao sadnice sa Hilandara.
Srpsko groblje je centralni deo ovog kompleksa, sa kapelom ispod koje je kosturnica. Kapelu krase stihovi poznatog srpskog pesnika Vojislava Ilića Mlađeg, a poseta ovom groblju često je prilika da se zastane pred veličanstvom istorije, ali i pronađu sahranjeni preci.
Inače, Zejtinlik je, zajedno sa mauzolejom, kapelom i kosturnicom, svečano osvešten 11. novembra 1936. godine na Dan primirja u Prvom svetskom ratu. Inače, vojnik Savo Mihajlović, bio je prvi koji je dobio zadatak da prikuplja posmrtne ostatke srpskih vojnika raštrkane širom linije Solunskog fronta. On je bio na čelu grupe koja je eshumirala poginule borce, a potom su oni preneseni na prostor današnjeg groblja.
Ulaz na Zejtinlik je slobodan, a proteklih
decenija posetioci ovog kompleksa su imali zadovoljstvo i privilegiju da o
hrabrosti i sudbini stradalih, čuju lično od Đorđa Mihajlovića, unuka pomenutog
Save koji je sahranjen na Zejtinliku. Inače, Savin sin Đuro Mihajlović nasledio
je oca, a nakon Đurine smrti 1961.godine, groblje počinje da čuva i održava
Đorđe (rođen 1. maja 1928. godine) koji je odlikovan Ordenom srpske zastave
drugog stepena i Ordenom Svetog Save prvog stepena.